Einu sinni var lítil stúlka í sjávarþorpi sem hafði gaman af að skrifa sögur og leikrit. Hún hafði líka gaman af að lesa, teikna, spila handbolta og vera í frjálsíþróttum en draumurinn var að verða rithöfundur þegar hún yrði stór.
Súlkan óx úr grasi, hætti að skrifa sögur og leikrit en skrifaði nú ritgerðir í skólum um allt milli himins og jarðar. Náði meira að segja að fá verðlaun fyrir skrif, verðlaun sem hún var samt ekki allskostar sátt við. Stúlkan var þá í heimavist í gagnfræðiskóla upp á landi þar sem Búnaðarsamband Íslands efndi til samkeppni um að skrifa ritgerð um íslenskan landbúnað og stúlkan sem ekkert vissi eða kunni um landbúnað og aldrei dvalið í sveit vann keppnina. Verðlaunin voru Vasahandbók bænda 1955 afhent af forsvarsmönnun Búnaðarsambandsins. Stúlkan fór hjá sér og sagði engum frá heima en einhvern veginn komust systkini hennar að þessu og var henni mikið strítt. Ritgerðina á hún ennþá en bókin er týnd.
Árin liðu og stúlkan fór að vinna og hélt áfram að skrifa en nú voru það faglegar skýrslur tengdar starfinu. Það var ekki fyrr en stúlkan var hætt að vinna og komin vel á níræðisaldur þegar hún fann aftur til barnslegrar gleði í að láta orðin flæða af sjálfu sér, ekki á pappírinn heldur á lyklaborðið. Mórallinn í sögunni er að það er aldrei of seint að skrifa hversu gamall sem þú ert. |